Spelen versus Persoonlijke Ontlading

Bij spelen is het volgens mij altijd zo dat je afstand hebt genomen/gekregen van je materiaal. Bij de clown is dat materiaal heel persoonlijk. Maar de clown valt niet samen met zijn materiaal.

Clownen is dus geen ‘persoonlijke ontlading’. Afstand is nodig om te relativeren, on te draaien, te verschuiven, te combineren, te herkaderen,…

Het is daarom dat clownen niet makkelijk is voor pubers. Ik zeg niet dan het niet kan en collegas Bieke Coenen en Ida Dom doen hele goede clownsdingen met hen. Maar pubers zitten vaak IN hun emoties en kunnen nog niet relativeren.

Het heeft me een tijd geduurd maar de functie van het publiek, dat bij het clownen altijd aanwezig en zichtbaar is, dient ook voor het afstand nemen, kijken vanop een afstandje naar …

Rina Sikkema (dramadocent) schrijft hier iets heel moois over:

“Bij ‘spelen’ zoek je naar een vormgeving die uitstijgt boven het strikt private. Dat heeft te maken met het zoeken naar essenties, met stilering, met ritme,… daaraan gepaard gaat het over bewustwording van jezelf, het spelenderwijs overschrijden van je ervaringswereld, je belevingen, je patronen. Vormgeven is ook een proces van afstand nemen, van kijken naar jezelf, van bewust wortden. Daarom is spelen iets anders dan een persoonlijke ontlading.”